THE C EDITION

Η Scarlett Johansson μιλάει για το Women’s March, τη μητρότητα και τη μονογαμία

Πρόσφατα, μίλησε στο Women’s March της Ουάσιγκτον, υποστηρίζοντας ανοιχτά τα αναπαραγωγικά δικαιώματα των γυναικών. Σε κάποιο σημείο μάλιστα, απευθύνθηκε στο νέο Πρόεδρο σε πρώτο πρόσωπο, λέγοντας ότι «η κόρη μου μπορεί να μην έχει το δικαίωμα να κάνει τις επιλογές που είχε το προνόμιο να κάνει η δική σας κόρη, η Ιβάνκα, για το σώμα και το μέλλον της. Δήλωσε επίσης ότι ανέκαθεν θεωρούσε δεδομένο το δικαίωμα στον Οικογενειακό Προγραμματισμό, και αναρωτήθηκε γιατί εξακολουθούμε να κάνουμε αυτές τις συζητήσεις τόσα χρόνια μετά την υποτιθέμενη «απελευθέρωση» των γυναικών.

Η Johansson συμμετείχε δύο φορές στην καμπάνια του Barack Obama και, στην πρόσφατη εκλογική αναμέτρηση, είχε ταχθεί ανοιχτά στο πλευρό της Hillary Clinton. Δηλώνει ότι είναι πολύ σημαντικό για έναν ηγέτη να έχει ταπεινότητα. «Αν δεν μπορεί να είναι ευάλωτος, φιλοπράγμων, φιλεύσπλαχνός και ταπεινός, δεν μπορεί να είναι επιτυχημένος. Αυτό που κάνει έναν άνθρωπο ηγέτη είναι η ικανότητα να μαθαίνει από τα λάθη του και να δείχνει συμπόνια για το συνάνθρωπό του.»

Μιλώντας για τη μητρότητα, παραδέχεται ότι την έχει αλλάξει πολύ. «Από μόνη της η διαδικασία της εγκυμοσύνης και του τοκετού είναι απίστευτα έντονη. Σταδιακά συμφιλιώνεσαι με το γεγονός ότι, όταν έχεις ένα μωρό, πρέπει να παραμερίσεις τις προσωπικές φιλοδοξίες. Ως μητέρα, πρέπει να παίρνεις συνεχώς αποφάσεις, οι οποίες επηρεάζουν άμεσα αυτό το πλάσμα που εξαρτάται απόλυτα από εσένα, αλλά πρέπει παράλληλα να αφεθείς σε αυτή την εμπειρία. Κι αυτό από μόνο του είναι πραγματικά απελευθερωτικό. Η ζωή σου αλλάζει τελείως. Αλλά από πολλές απόψεις, όλο αυτό σε κάνει να αισθάνεσαι περισσότερο από ποτέ ο εαυτός σου. Κατανοείς περισσότερο πόσο σημαντική είναι η δική σου ευτυχία. Γιατί βλέπεις πώς επηρεάζει τον άλλο και σκέφτεσαι ότι, αν δεν είμαι ευτυχισμένη, δεν θα μπορώ να δώσω τον καλύτερο εαυτό μου σε αυτό το πλάσμα.»

Δηλώνει επίσης ότι δεν είναι βέβαιη πως ο άνθρωπος έχει σχεδιαστεί για να είναι μονογαμικός. «Σε όλα τα πράγματα, κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις, έτσι δεν είναι; Κι εδώ λοιπόν, κάτι χάνεις. Πιστεύω ότι η ιδέα του γάμου είναι πολύ ρομαντική. Αλλά δεν θεωρώ ότι είναι φυσικό να είσαι μονογαμικός. Κατά την άποψή μου, ο γάμος απαιτεί πολλή δουλειά. Κι αυτό από μόνο του αποδεικνύει ότι δεν είναι κάτι φυσικό.»

Πηγή: www.playboy.com
Στέλλα Χαμακιώτη

Shop The C Edition Collection 

Κάποιες από τις γυναίκες που έδωσαν νέα διάσταση στο φεμινισμό

Προς τιμήν της φύσης του TheCEdition θελήσαμε να πούμε δυο λόγια για ορισμένες γυναίκες του 20ου και του 21ου αιώνα, οι οποίες έχουν ανοίξει το δρόμο για την ισότητα των φύλων και έχουν ασκήσει τεράστια επιρροή στο φεμινισμό.

Σουφραζέτες
Οι Σουφραζέτες, που ανήκαν στο πρώτο κύμα του φεμινισμού και δραστηριοποιούνταν κυρίως στις Ηνωμένες Πολιτείες και στο Ηνωμένο Βασίλειο, αγωνίζονταν για τα δικαιώματα των γυναικών και ιδίως για το δικαίωμά τους να ψηφίζουν. Χάρη στις ειρηνικές και ταυτόχρονα ριζοσπαστικές διαμαρτυρίες τους, όλες οι Αμερικανίδες απέκτησαν τελικά δικαίωμα ψήφου το 1920.

Marlene Dietrich
Μπορεί να μην υποστήριξε άμεσα τα δικαιώματα των γυναικών, αλλά η ηθοποιός του Χόλυγουντ έκανε μια ισχυρή δήλωση μόδας. Φορούσε παντελόνια και ανδρικά κοστούμια όταν αυτό θεωρείτο εξαιρετικά σκανδαλώδες και αποτελούσε ταμπού τόσο στη μεγάλη οθόνη, όσο και στην ιδιωτική ζωή. Η ίδια έλεγε: «Ντύνομαι για την εικόνα. Ούτε για τον εαυτό μου, ούτε για το κοινό, ούτε για τη μόδα, ούτε για τους άνδρες.»

Coco Chanel
Σε μια εποχή που οι γυναίκες δεν έπρεπε να φοράνε τίποτε άλλο παρά μόνο φούστες και φορέματα, η Chanel τις έντυνε με παντελόνια και κοστούμια, φέρνοντας την άνεση των ανδρικών ρούχων στη γυναικεία γκαρνταρόμπα και βοηθώντας τις γυναίκες να απελευθερωθούν, μέσα από δημιουργίες μόδας που αποδείχθηκαν εξαιρετικά διαχρονικές.

Rosie the Riveter
Αν και πρόκειται στην ουσία για ένα φανταστικό χαρακτήρα, η Rosie the Riveter ενσάρκωνε τη γυναικεία δύναμη που προασπίζεται το φεμινιστικό κίνημα. Εκπροσωπώντας τις γυναίκες που εργάζονταν στη διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου, αυτό το παρακινητικό γυναικείο σύμβολο εξακολουθεί να αποτελεί ίνδαλμα μέχρι σήμερα, υπενθυμίζοντάς μας τις απίστευτες προσπάθειες που κατέβαλαν οι γυναίκες τη δεκαετία του ’40.

Eva Peron
Μπορεί το ηγετικό στυλ και οι προσπάθειές της να αμφισβητήθηκαν και να κατακρίθηκαν έντονα στην Αργεντινή, αλλά το σίγουρο είναι ότι η Peron συνέβαλε στην ίδρυση του φεμινιστικού κινήματος της Αργεντινής. Στα τέλη της δεκαετίας του 1940, ίδρυσε το Γυναικείο Περονιστικό Κόμμα που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην κατοχύρωση του δικαιώματος σπουδών και του δικαιώματος ψήφου των γυναικών.

Yoko Ono
Πιο γνωστή κυρίως για τις ειρηνικές διαμαρτυρίες που πραγματοποιούσε στο πλευρό του John Lennon, η Yoko Ono υποστηρίζει εδώ και χρόνια την ισότητα των φύλων. Το δοκίμιο «The Feminization of Society» που έγραψε το 1972 σηματοδότησε την επανάσταση των γυναικών στη διάρκεια της δεκαετίας του ’70.

Maya Angelou
Μέσα από τα λογοτεχνικά έργα, τις δημόσιες ομιλίες και τον ισχυρό λόγο της, η Maya Angelou παρακινούσε τόσο τις γυναίκες, όσο και τους Αφροαμερικανούς να ξεπεράσουν τις διακρίσεις λόγω φύλου ή φυλετικής καταγωγής.

Diane Von Furstenberg
Όλη η καριέρα της DVF στη μόδα βασίζεται στην ιδέα της ενδυνάμωσης των γυναικών. Εκτός των άλλων, το 2010 η DVF ίδρυσε τα βραβεία DVF Awards που τιμούν και υποστηρίζουν εξαιρετικές γυναίκες, οι οποίες έχουν αφήσει ένα θετικό αποτύπωμα στον κόσμο μέσω της ηγετικής θέσης, του φιλανθρωπικού έργου και της δέσμευσής τους.

Hillary Clinton
Η πρώην Πρώτη Κυρία των ΗΠΑ είναι η μοναδική Πρώτη Κυρία που έθεσε υποψηφιότητα για δημόσια αξίωμα. Αποτέλεσε την πρώτη στα χρονικά γυναίκα Γερουσιαστή της πολιτείας της Νέας Υόρκης, ενώ στη συνέχεια διετέλεσε Υπουργός Εξωτερικών. Μετά την καμπάνια που πραγματοποίησε το 2008 για το προεδρικό χρίσμα των Δημοκρατικών απέναντι στον Barack Obama, η Clinton βρέθηκε απέναντι στον Donald Trump διεκδικώντας για δεύτερη φορά τη θέση του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών. Αν μη τι άλλο, απέδειξε ότι ξέρει να αγωνίζεται σκληρά.

Oprah Winfrey
Με αφορμή τον άνισο μισθό που έπαιρνε στο ξεκίνημα της τηλεοπτικής της καριέρας, η Oprah βάλθηκε να κάνει τη δική της τηλεοπτική εκπομπή και στη συνέχεια να δημιουργήσει μια αυτοκρατορία που βοηθά τις γυναίκες να εξελίσσονται και να προοδεύουν. Όπως λέει, «Ποτέ δεν με θεωρούσα φεμινίστρια, αλλά δεν πιστεύω ότι μπορεί να είσαι γυναίκα σε αυτό τον κόσμο και να μην είσαι φεμινίστρια».

Angelina Jolie
Εκτός από το εκτενές έργο της ως Πρέσβειρα Καλής Θελήσεως της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, ηθοποιός και φιλάνθρωπος, το 2013 η Jolie αποφάσισε να μιλήσει για τη διπλή μαστεκτομή στην οποία υποβλήθηκε, αλλάζοντας μια για πάντα τον τρόπο προσέγγισης της ευαισθητοποίησης για τον καρκίνο του μαστού. Μέσα από ένα προσωπικό κείμενο, η ηθοποιός αποκάλυψε πώς αυτή της η απόφαση την έκανε να αποκτήσει μεγαλύτερη δύναμη ως γυναίκα, και παρακίνησε άλλες γυναίκες να μοιραστούν τη δική τους ιστορία για τον καρκίνο του μαστού.

Malala Yousafzai
Η θαρραλέα 17χρονη έγινε διάσημη μέσα από το αυτοβιογραφικό έργο της «Με λένε Μαλάλα» που καταγράφει το εκπληκτικό ταξίδι της από το Πακιστάν, όπου βρέθηκε στα πρόθυρα του θανάτου, στις αίθουσες του κτιρίου των Ηνωμένων Εθνών στη Νέα Υόρκη. Έκτοτε, η Malala ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο, προασπίζοντας τα δικαιώματα των γυναικών και των παιδιών στην εκπαίδευση.

Beyonce

Ενσωματώνοντας το φεμινισμό στη σύγχρονη pop κουλτούρα, στο τραγούδι «Flawless» η Beyonce χρησιμοποιεί αποσπάσματα από την εμπνευσμένη ομιλία TEDx της συγγραφέως Chimamanda Ngozi Adichie «We should all be feminists», η οποία καταλήγει ως εξής: «Φεμινιστής: αυτός που πιστεύει στην κοινωνική, πολιτική και οικονομική ισότητα των φύλων.»

Γιατί, παρ’ όλες τις παρανοήσεις και τις παρερμηνείες, ο φεμινισμός ουσιαστικά εστιάζει στην ενδυνάμωση των γυναικών.

Πηγή: www.harpersbazaar.com

Στέλλα Χαμακιώτη Follow @Stella.Chamakioti

Shop the C Edition Collection 

Τα φεμινιστικά μηνύματα είναι πάντα της μόδας

Το 1974, δημοσιεύτηκε μια διαφήμιση σε ένα φεμινιστικό περιοδικό του Ηνωμένου Βασιλείου, η οποία απευθυνόταν σε καλλιτέχνιδες και τις καλούσε να αντικρούσουν την αρνητική εικόνα των γυναικών που προέβαλλαν τα ΜΜΕ και ο κλάδος της διαφήμισης. Έτσι δημιουργήθηκε η γυναικεία κολεκτίβα See Red Women’s Workshop. Από τις πρώτες που ανταποκρίθηκαν σε αυτή την έκκληση ήταν μια εικονογράφος, μια φωτογράφος και μια σκιτσογράφος. Η Pru Stevenson, η Julia Franco και η Suzy Mackie ήταν μεταξύ των ιδρυτικών μελών που δημιούργησαν έναν συνασπισμό, για να στοχεύσουν το μισογυνισμό και την αδικία μέσα από εικόνες με πολιτικά μηνύματα, οι οποίες συγκεντρώθηκαν πρόσφατα στο βιβλίο See Red Women’s Workshop: Feminist Posters 1974-1990.

Ο στόχος τους ήταν να δημοσιοποιούν ισχυρές δηλώσεις χρησιμοποιώντας μια ξεκάθαρη, γραφιστική, αιφνιδιαστική και συχνά χιουμοριστική οπτική γλώσσα. Όταν οι Rolling Stones έβγαλαν το τραγούδι «Mother’s Little Helper», το See Red έβγαλε μια αφίσα που έδειχνε μια νοικοκυρά παγιδευμένη μέσα σε ένα μπουκάλι με χάπια, μαζί με ένα παιδί που ούρλιαζε και μια σιδερώστρα.

Η πρώτη παραγγελία που ανέλαβε το See Red ήταν ένα φυλλάδιο που διαφήμιζε την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας το 1975. Μέσα σε λίγα χρόνια, λάμβανε παραγγελίες από όλο τον κόσμο. Λειτουργούσε με εθελόντριες, οι οποίες εργάζονταν εναλλάξ, φτιάχνοντας αφίσες, T-shirts, κάρτες και ημερολόγια.

Τα βασικά μέλη του, που αποτελούσαν ένα είδος αδελφότητας, γνώριζαν ότι το γυναικείο κίνημα ήταν συνήθως «λευκοκρατούμενο» και γι’ αυτό δημιουργούσαν συμμαχίες με γυναίκες από διάφορες κοινωνικές ομάδες και φυλές. Σε μία από τις πιο γνωστές αφίσες του See Red υπάρχει το μήνυμα Don’t Let Racism Divide Us (Ας μην αφήσουμε το ρατσισμό να μας χωρίσει). Στην αφίσα «A Woman’s Work Is Never Done», η ζωή μοιράζεται ανάμεσα σε ένα καταπιεστικό, θλιβερό σκηνικό νοικοκυριού και σε κάτι που μοιάζει με εργοστάσιο ταμπόν. Στην αφίσα «Protest», εικόνες γυναικών και κοριτσιών βγαίνουν σαν χείμαρρος μέσα από ένα ανοικτό στόμα. Στη διάρκεια του πρώτου χρόνου λειτουργίας του See Red, λίγο μετά τα Χριστούγεννα, εκσφενδονίστηκε ένα τούβλο στο παράθυρο των κεντρικών γραφείων της κολεκτίβας στο Λονδίνο. Ήταν ξεκάθαρο, τα μηνύματα εισακούγονταν.

Αφού αντιμετώπισε εσωτερικά και οργανωτικά προβλήματα, όπως οι περισσότερες αντιστασιακές ομάδες, και δέχτηκε επιθέσεις από νεοναζί στις αρχές της δεκαετίας του ’80, το See Red διαλύθηκε το 1990.
27 χρόνια μετά, το πρόσφατο Women’s March on Washington σηματοδότησε την έναρξη ενός δεύτερου κύκλου κι ενός νέου κύματος διαμαρτυριών και αντίστασης, καθώς μπαίνουμε στην εποχή του Brexit και της εχθρικής πολιτικής του νεοεκλεγέντα Αμερικανού Προέδρου, εν μέσω απειλών για το δικαίωμα των γυναικών στην άμβλωση και της διακοπής χρηματοδότησης των προγραμμάτων για τον Οικογενειακό Προγραμματισμό (Planned Parenthood).

Σύμφωνα με μία από τις εκδότριες του βιβλίου See Red Women’s Workshop: Feminist Posters 1974-1990, «Είναι εντυπωσιακό το πόσες λίγες αφίσες δίνουν την αίσθηση ότι είναι ‘ιστορικές’». Σχεδόν κάθε πρόβλημα που αντιμετώπιζαν τότε οι γυναίκες και τα κορίτσια, ανεξαρτήτως χρώματος, θρησκευτικού δόγματος, κοινωνικής τάξης και σεξουαλικού προσανατολισμού, παραμένει ανησυχητικά επίκαιρο. Στην αφίσα «7 Demands», βλέπουμε μεταξύ άλλων μια έκκληση για ισότιμες αμοιβές, ισότιμες ευκαιρίες εκπαίδευσης και απασχόλησης, δικαίωμα στην άμβλωση και την αντισύλληψη.
Περισσότερα από 40 χρόνια μετά, εξακολουθούμε να αγωνιζόμαστε, ενδεχομένως ακόμα πιο σκληρά, για τα ίδια πράγματα και κοιτάζουμε πίσω, για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε μπροστά. Η κληρονομιά που άφησαν πίσω τους αυτές οι αφίσες είναι εντυπωσιακή, επιτακτική και αποτελεί πηγή έμπνευσης για όλες τις γυναίκες που βαδίζουν στα βήματά τους.

Πηγή: http://www.vogue.com

Στέλλα Χαμακιώτη Follow @Stella.Chamakioti

Η μόδα στον απόηχο του Women’s March

Πώς παρουσιάζεται η ενδυνάμωση των γυναικών σε έναν κλάδο που χαρακτηρίζεται από το όνειρο, τη φαντασία και την παράδοση;

Στο τέλος της επίδειξης του Jean Paul Gaultier στο Παρίσι, αφού αποχώρησαν τα μοντέλα από την πασαρέλα και το κοινό άρχισε να μαζεύει τα πράγματά του, εμφανίστηκε ένας τροβαδούρος με μια κιθάρα και κάθισε σε ένα σκαμπό στο πλάι της σκηνής. Προφανώς, η επίδειξη δεν είχε τελειώσει ακόμα.

Η αυλαία σηκώθηκε ξανά για να αποκαλύψει… ένα ξυπόλητο κορίτσι που στεκόταν όρθιο πάνω σε μια κούνια και φορούσε ένα νεραϊδένιο λευκό φόρεμα με δαντελωτά μανίκια σαν φτερά.

Έκανε για λίγο κούνια υπό τον ήχο της κιθάρας και μετά κατέβηκε και στροβιλίστηκε χαριτωμένα στην πασαρέλα, προτού την σηκώσει αγκαλιά ένας γεροδεμένος άνδρας που φορούσε μόνο μια τζιν σαλοπέτα, την αφήσει σε ένα καροτσάκι γεμάτο άχυρο και την πάρει να φύγουν στο ηλιοβασίλεμα. Ή μάλλον στα παρασκήνια. Κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
Ήταν ένα τρυφερό, ονειρικό κλείσιμο. Άλλωστε η μόδα αυτοχαρακτηρίζεται «όνειρο». Οι γυναίκες όμως σήμερα περιμένουν πράγματι έναν γεροδεμένο άνδρα που θα τις πάρει μαζί του για να ζήσουν μια ονειρεμένη ζωή;

Το ερώτημα είναι σαφώς ρητορικό.
Το τελευταίο διάσημα δεν ήταν δυνατόν να μην αναρωτηθεί κανείς πόσο ουσιαστικός μπορεί να είναι ένα ιστορικός κλάδος που χαρακτηρίζεται από τη δημιουργία χειροποίητων ρούχων, τα οποία απευθύνονται στη μειοψηφία του πληθυσμού, σε έναν κόσμο που ταλανίζεται από κοινωνικές και πολιτικές διαταραχές. Αυτό οφείλεται εν μέρει στο γεγονός ότι οι φετινές επιδείξεις υψηλής ραπτικής ξεκίνησαν λίγο μετά το Women’s March στην Ουάσινγκτον. Για να το θέσουμε ευγενικά, ήταν μια ατυχής αντιπαράθεση.

Ιδίως όταν ο Giambattista Valli αποφάσισε να πραγματοποιήσει την επίδειξη με τις μακριές και κοντές τουαλέτες, τα μίνι φορέματα με το τολμηρό κόψιμο στο μηρό και την ουρά από μουσελίνα και μεταξωτό ύφασμα στο Archives Nationales. Το ιστορικό κτίριο, όπου φυλάσσονται τα αρχεία της νεαρής βασίλισσας Μαρίας Αντουανέτας (καθώς και η τελευταία επιστολή που έγραψε πριν τον αποκεφαλισμό της). Η ιδέα του δεν άρεσε ιδιαιτέρως σε ένα γαλλικό συνδικαλιστικό φορέα που μοίρασε φυλλάδια, για να διαμαρτυρηθεί για αυτή την επιπόλαιη «βεβήλωση».

Κι όμως, όταν τελείωσαν όλα και αφού σταμάτησε αυτό το πήγαινε-έλα από το ένα πολιτιστικό μνημείο του Παρισιού στο άλλο, από το Μουσείο Rodin, στο Invalides, στο Centre Pompidou, στο Palais de Chaillot και στο Cirque D’Hiver, ήταν ξεκάθαρο ότι πίσω από το τούλι και το σιφόν, τα κρύσταλλα και το κρεπ, γίνονταν προσπάθειες να γεφυρωθεί το χάσμα ανάμεσα στη διάθεση απόδρασης και τη σύγχρονη πραγματικότητα. Τα γεγονότα στον κόσμο έχουν στοιχειώσει τη συνείδηση της υψηλής ραπτικής.

Συχνά, η μόδα συχνά ως συνώνυμο της υπέρτατης μορφής ικανοποίησης του εαυτού μας, εν μέρει γιατί οι σχεδιαστές έχουν από μόνοι τους την τάση να υπερβάλλουν με τη διακόσμηση των ρούχων, αλλά και το ντεκόρ της επίδειξης. Αλλά η ουσία της μόδας είναι, ή τουλάχιστον είναι όταν το καταφέρνει, να δίνει δύναμη σε αυτούς που την φορούν.

Πηγή: www.nytimes.com

Στέλλα Χαμακιώτη