Η μόδα στον απόηχο του Women’s March
MUST READ
Πώς παρουσιάζεται η ενδυνάμωση των γυναικών σε έναν κλάδο που χαρακτηρίζεται από το όνειρο, τη φαντασία και την παράδοση; Στο τέλος της επίδειξης του Jean Paul Gaultier στο Παρίσι, αφού αποχώρησαν τα μοντέλα από την πασαρέλα και το κοινό άρχισε να μαζεύει τα πράγματά του, εμφανίστηκε ένας τροβαδούρος με μια κιθάρα και κάθισε σε ένα […]
Πώς παρουσιάζεται η ενδυνάμωση των γυναικών σε έναν κλάδο που χαρακτηρίζεται από το όνειρο, τη φαντασία και την παράδοση;
Στο τέλος της επίδειξης του Jean Paul Gaultier στο Παρίσι, αφού αποχώρησαν τα μοντέλα από την πασαρέλα και το κοινό άρχισε να μαζεύει τα πράγματά του, εμφανίστηκε ένας τροβαδούρος με μια κιθάρα και κάθισε σε ένα σκαμπό στο πλάι της σκηνής. Προφανώς, η επίδειξη δεν είχε τελειώσει ακόμα.
Η αυλαία σηκώθηκε ξανά για να αποκαλύψει… ένα ξυπόλητο κορίτσι που στεκόταν όρθιο πάνω σε μια κούνια και φορούσε ένα νεραϊδένιο λευκό φόρεμα με δαντελωτά μανίκια σαν φτερά.
Έκανε για λίγο κούνια υπό τον ήχο της κιθάρας και μετά κατέβηκε και στροβιλίστηκε χαριτωμένα στην πασαρέλα, προτού την σηκώσει αγκαλιά ένας γεροδεμένος άνδρας που φορούσε μόνο μια τζιν σαλοπέτα, την αφήσει σε ένα καροτσάκι γεμάτο άχυρο και την πάρει να φύγουν στο ηλιοβασίλεμα. Ή μάλλον στα παρασκήνια. Κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
Ήταν ένα τρυφερό, ονειρικό κλείσιμο. Άλλωστε η μόδα αυτοχαρακτηρίζεται «όνειρο». Οι γυναίκες όμως σήμερα περιμένουν πράγματι έναν γεροδεμένο άνδρα που θα τις πάρει μαζί του για να ζήσουν μια ονειρεμένη ζωή;
Το ερώτημα είναι σαφώς ρητορικό.
Το τελευταίο διάσημα δεν ήταν δυνατόν να μην αναρωτηθεί κανείς πόσο ουσιαστικός μπορεί να είναι ένα ιστορικός κλάδος που χαρακτηρίζεται από τη δημιουργία χειροποίητων ρούχων, τα οποία απευθύνονται στη μειοψηφία του πληθυσμού, σε έναν κόσμο που ταλανίζεται από κοινωνικές και πολιτικές διαταραχές. Αυτό οφείλεται εν μέρει στο γεγονός ότι οι φετινές επιδείξεις υψηλής ραπτικής ξεκίνησαν λίγο μετά το Women’s March στην Ουάσινγκτον. Για να το θέσουμε ευγενικά, ήταν μια ατυχής αντιπαράθεση.
Ιδίως όταν ο Giambattista Valli αποφάσισε να πραγματοποιήσει την επίδειξη με τις μακριές και κοντές τουαλέτες, τα μίνι φορέματα με το τολμηρό κόψιμο στο μηρό και την ουρά από μουσελίνα και μεταξωτό ύφασμα στο Archives Nationales. Το ιστορικό κτίριο, όπου φυλάσσονται τα αρχεία της νεαρής βασίλισσας Μαρίας Αντουανέτας (καθώς και η τελευταία επιστολή που έγραψε πριν τον αποκεφαλισμό της). Η ιδέα του δεν άρεσε ιδιαιτέρως σε ένα γαλλικό συνδικαλιστικό φορέα που μοίρασε φυλλάδια, για να διαμαρτυρηθεί για αυτή την επιπόλαιη «βεβήλωση».
Κι όμως, όταν τελείωσαν όλα και αφού σταμάτησε αυτό το πήγαινε-έλα από το ένα πολιτιστικό μνημείο του Παρισιού στο άλλο, από το Μουσείο Rodin, στο Invalides, στο Centre Pompidou, στο Palais de Chaillot και στο Cirque D’Hiver, ήταν ξεκάθαρο ότι πίσω από το τούλι και το σιφόν, τα κρύσταλλα και το κρεπ, γίνονταν προσπάθειες να γεφυρωθεί το χάσμα ανάμεσα στη διάθεση απόδρασης και τη σύγχρονη πραγματικότητα. Τα γεγονότα στον κόσμο έχουν στοιχειώσει τη συνείδηση της υψηλής ραπτικής.
Συχνά, η μόδα συχνά ως συνώνυμο της υπέρτατης μορφής ικανοποίησης του εαυτού μας, εν μέρει γιατί οι σχεδιαστές έχουν από μόνοι τους την τάση να υπερβάλλουν με τη διακόσμηση των ρούχων, αλλά και το ντεκόρ της επίδειξης. Αλλά η ουσία της μόδας είναι, ή τουλάχιστον είναι όταν το καταφέρνει, να δίνει δύναμη σε αυτούς που την φορούν.
Πηγή: www.nytimes.com
Στέλλα Χαμακιώτη