Ένα κεντρικό κομμάτι αυτής της υπέροχης έκθεσης είναι ο καμβάς-κουρτίνα του Irving Penn, «σημαδεμένος» από ρωγμές στο παραδοσιακό ματ γκρίζο χρώμα του. Έχουμε το προνόμιο να έρθουμε πρόσωπο με πρόσωπο με το αντικείμενο όπου ξεκουράζονταν κάποτε τα πόδια, των διάφορων φυλών Cuzco, του Μαρόκου και της Νέας Γουινέας, μέχρι και διαχρονικών προσωπικοτήτων, όπως οι Capote, Dietrich και Colette, καθώς και μικρών έμπορων, στα μέσα του αιώνα στο Λονδίνου και Παρίσι. Ανάμεσα στα πολλά «δώρα» του στην τέχνη, είναι και η παροχή «βαρύτητας» και γοητείας σε μια τόσο ευρεία περίοδο της ζωής του 20ου αιώνα που διατίθεται απλόχερα.
Ένα δωμάτιο με τα διάσημα μισοσβησμένα τσιγάρα του, στέκονται δίπλα σε ένα από τα πιο ζωντανά και τρυφερά λουλούδια του με πλήρες χρώμα, ενώ το πορτρέτο ενός καθαριστή αποχέτευσης του Λονδίνου είναι τόσο γοητευτικό, όσο ο νεοσύστατος τότε Yves Saint Laurent στα 21 του χρόνια. Όλα αυτά αποδεικνύουν ότι ο Penn δεν ήταν τόσο δημιουργός της φαντασίας, αλλά περισσότερο ένας άνθρωπος ικανός να απεικονίσει τους χαρακτήρες ζωής, με μια ειλικρίνεια και κατανόηση που μπορεί να εκτιμηθεί ανυψωμένη σε ένα βαθύ συναισθηματικό και πνευματικό επίπεδο.
Η έκθεση προωθείται με την προσφορά του Penn: «Εγώ ο ίδιος πάντα βρισκόμουν στο δέος της φωτογραφικής μηχανής. Την αναγνωρίζω για το «μέσο» που είναι, μισό Stradivarius, μισό νυστέρι». Η κατάλληλη προετοιμασία, για το έργο, που κάθεται ξεχωριστά, ανάμεσα στην κοινωνική ανθρωπολογία και την υψηλή τέχνη.
Μεγάλη όσο η απαιτήσεις του, αλλά τόσο οικεία όσο μπορεί να είναι μια βαθιά διατομή του έργου ενός καλλιτέχνη, η συγκεκριμένη έκθεση θα αξίζει τις ορδές του και ο Penn αξίζει σίγουρα αυτό το νέο και πανοραμικό μάτι στο έργο του.
Βάσια Δουκουμοπούλου
@vasilikii_d
