THE C EDITION

Το 1974, δημοσιεύτηκε μια διαφήμιση σε ένα φεμινιστικό περιοδικό του Ηνωμένου Βασιλείου, η οποία απευθυνόταν σε καλλιτέχνιδες και τις καλούσε να αντικρούσουν την αρνητική εικόνα των γυναικών που προέβαλλαν τα ΜΜΕ και ο κλάδος της διαφήμισης. Έτσι δημιουργήθηκε η γυναικεία κολεκτίβα See Red Women’s Workshop. Από τις πρώτες που ανταποκρίθηκαν σε αυτή την έκκληση ήταν μια εικονογράφος, μια φωτογράφος και μια σκιτσογράφος. Η Pru Stevenson, η Julia Franco και η Suzy Mackie ήταν μεταξύ των ιδρυτικών μελών που δημιούργησαν έναν συνασπισμό, για να στοχεύσουν το μισογυνισμό και την αδικία μέσα από εικόνες με πολιτικά μηνύματα, οι οποίες συγκεντρώθηκαν πρόσφατα στο βιβλίο See Red Women’s Workshop: Feminist Posters 1974-1990.

Ο στόχος τους ήταν να δημοσιοποιούν ισχυρές δηλώσεις χρησιμοποιώντας μια ξεκάθαρη, γραφιστική, αιφνιδιαστική και συχνά χιουμοριστική οπτική γλώσσα. Όταν οι Rolling Stones έβγαλαν το τραγούδι «Mother’s Little Helper», το See Red έβγαλε μια αφίσα που έδειχνε μια νοικοκυρά παγιδευμένη μέσα σε ένα μπουκάλι με χάπια, μαζί με ένα παιδί που ούρλιαζε και μια σιδερώστρα.

Η πρώτη παραγγελία που ανέλαβε το See Red ήταν ένα φυλλάδιο που διαφήμιζε την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας το 1975. Μέσα σε λίγα χρόνια, λάμβανε παραγγελίες από όλο τον κόσμο. Λειτουργούσε με εθελόντριες, οι οποίες εργάζονταν εναλλάξ, φτιάχνοντας αφίσες, T-shirts, κάρτες και ημερολόγια.

Τα βασικά μέλη του, που αποτελούσαν ένα είδος αδελφότητας, γνώριζαν ότι το γυναικείο κίνημα ήταν συνήθως «λευκοκρατούμενο» και γι’ αυτό δημιουργούσαν συμμαχίες με γυναίκες από διάφορες κοινωνικές ομάδες και φυλές. Σε μία από τις πιο γνωστές αφίσες του See Red υπάρχει το μήνυμα Don’t Let Racism Divide Us (Ας μην αφήσουμε το ρατσισμό να μας χωρίσει). Στην αφίσα «A Woman’s Work Is Never Done», η ζωή μοιράζεται ανάμεσα σε ένα καταπιεστικό, θλιβερό σκηνικό νοικοκυριού και σε κάτι που μοιάζει με εργοστάσιο ταμπόν. Στην αφίσα «Protest», εικόνες γυναικών και κοριτσιών βγαίνουν σαν χείμαρρος μέσα από ένα ανοικτό στόμα. Στη διάρκεια του πρώτου χρόνου λειτουργίας του See Red, λίγο μετά τα Χριστούγεννα, εκσφενδονίστηκε ένα τούβλο στο παράθυρο των κεντρικών γραφείων της κολεκτίβας στο Λονδίνο. Ήταν ξεκάθαρο, τα μηνύματα εισακούγονταν.

Αφού αντιμετώπισε εσωτερικά και οργανωτικά προβλήματα, όπως οι περισσότερες αντιστασιακές ομάδες, και δέχτηκε επιθέσεις από νεοναζί στις αρχές της δεκαετίας του ’80, το See Red διαλύθηκε το 1990.
27 χρόνια μετά, το πρόσφατο Women’s March on Washington σηματοδότησε την έναρξη ενός δεύτερου κύκλου κι ενός νέου κύματος διαμαρτυριών και αντίστασης, καθώς μπαίνουμε στην εποχή του Brexit και της εχθρικής πολιτικής του νεοεκλεγέντα Αμερικανού Προέδρου, εν μέσω απειλών για το δικαίωμα των γυναικών στην άμβλωση και της διακοπής χρηματοδότησης των προγραμμάτων για τον Οικογενειακό Προγραμματισμό (Planned Parenthood).

Σύμφωνα με μία από τις εκδότριες του βιβλίου See Red Women’s Workshop: Feminist Posters 1974-1990, «Είναι εντυπωσιακό το πόσες λίγες αφίσες δίνουν την αίσθηση ότι είναι ‘ιστορικές’». Σχεδόν κάθε πρόβλημα που αντιμετώπιζαν τότε οι γυναίκες και τα κορίτσια, ανεξαρτήτως χρώματος, θρησκευτικού δόγματος, κοινωνικής τάξης και σεξουαλικού προσανατολισμού, παραμένει ανησυχητικά επίκαιρο. Στην αφίσα «7 Demands», βλέπουμε μεταξύ άλλων μια έκκληση για ισότιμες αμοιβές, ισότιμες ευκαιρίες εκπαίδευσης και απασχόλησης, δικαίωμα στην άμβλωση και την αντισύλληψη.
Περισσότερα από 40 χρόνια μετά, εξακολουθούμε να αγωνιζόμαστε, ενδεχομένως ακόμα πιο σκληρά, για τα ίδια πράγματα και κοιτάζουμε πίσω, για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε μπροστά. Η κληρονομιά που άφησαν πίσω τους αυτές οι αφίσες είναι εντυπωσιακή, επιτακτική και αποτελεί πηγή έμπνευσης για όλες τις γυναίκες που βαδίζουν στα βήματά τους.

Πηγή: http://www.vogue.com

Στέλλα Χαμακιώτη Follow @Stella.Chamakioti

Πώς παρουσιάζεται η ενδυνάμωση των γυναικών σε έναν κλάδο που χαρακτηρίζεται από το όνειρο, τη φαντασία και την παράδοση;

Στο τέλος της επίδειξης του Jean Paul Gaultier στο Παρίσι, αφού αποχώρησαν τα μοντέλα από την πασαρέλα και το κοινό άρχισε να μαζεύει τα πράγματά του, εμφανίστηκε ένας τροβαδούρος με μια κιθάρα και κάθισε σε ένα σκαμπό στο πλάι της σκηνής. Προφανώς, η επίδειξη δεν είχε τελειώσει ακόμα.

Η αυλαία σηκώθηκε ξανά για να αποκαλύψει… ένα ξυπόλητο κορίτσι που στεκόταν όρθιο πάνω σε μια κούνια και φορούσε ένα νεραϊδένιο λευκό φόρεμα με δαντελωτά μανίκια σαν φτερά.

Έκανε για λίγο κούνια υπό τον ήχο της κιθάρας και μετά κατέβηκε και στροβιλίστηκε χαριτωμένα στην πασαρέλα, προτού την σηκώσει αγκαλιά ένας γεροδεμένος άνδρας που φορούσε μόνο μια τζιν σαλοπέτα, την αφήσει σε ένα καροτσάκι γεμάτο άχυρο και την πάρει να φύγουν στο ηλιοβασίλεμα. Ή μάλλον στα παρασκήνια. Κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
Ήταν ένα τρυφερό, ονειρικό κλείσιμο. Άλλωστε η μόδα αυτοχαρακτηρίζεται «όνειρο». Οι γυναίκες όμως σήμερα περιμένουν πράγματι έναν γεροδεμένο άνδρα που θα τις πάρει μαζί του για να ζήσουν μια ονειρεμένη ζωή;

Το ερώτημα είναι σαφώς ρητορικό.
Το τελευταίο διάσημα δεν ήταν δυνατόν να μην αναρωτηθεί κανείς πόσο ουσιαστικός μπορεί να είναι ένα ιστορικός κλάδος που χαρακτηρίζεται από τη δημιουργία χειροποίητων ρούχων, τα οποία απευθύνονται στη μειοψηφία του πληθυσμού, σε έναν κόσμο που ταλανίζεται από κοινωνικές και πολιτικές διαταραχές. Αυτό οφείλεται εν μέρει στο γεγονός ότι οι φετινές επιδείξεις υψηλής ραπτικής ξεκίνησαν λίγο μετά το Women’s March στην Ουάσινγκτον. Για να το θέσουμε ευγενικά, ήταν μια ατυχής αντιπαράθεση.

Ιδίως όταν ο Giambattista Valli αποφάσισε να πραγματοποιήσει την επίδειξη με τις μακριές και κοντές τουαλέτες, τα μίνι φορέματα με το τολμηρό κόψιμο στο μηρό και την ουρά από μουσελίνα και μεταξωτό ύφασμα στο Archives Nationales. Το ιστορικό κτίριο, όπου φυλάσσονται τα αρχεία της νεαρής βασίλισσας Μαρίας Αντουανέτας (καθώς και η τελευταία επιστολή που έγραψε πριν τον αποκεφαλισμό της). Η ιδέα του δεν άρεσε ιδιαιτέρως σε ένα γαλλικό συνδικαλιστικό φορέα που μοίρασε φυλλάδια, για να διαμαρτυρηθεί για αυτή την επιπόλαιη «βεβήλωση».

Κι όμως, όταν τελείωσαν όλα και αφού σταμάτησε αυτό το πήγαινε-έλα από το ένα πολιτιστικό μνημείο του Παρισιού στο άλλο, από το Μουσείο Rodin, στο Invalides, στο Centre Pompidou, στο Palais de Chaillot και στο Cirque D’Hiver, ήταν ξεκάθαρο ότι πίσω από το τούλι και το σιφόν, τα κρύσταλλα και το κρεπ, γίνονταν προσπάθειες να γεφυρωθεί το χάσμα ανάμεσα στη διάθεση απόδρασης και τη σύγχρονη πραγματικότητα. Τα γεγονότα στον κόσμο έχουν στοιχειώσει τη συνείδηση της υψηλής ραπτικής.

Συχνά, η μόδα συχνά ως συνώνυμο της υπέρτατης μορφής ικανοποίησης του εαυτού μας, εν μέρει γιατί οι σχεδιαστές έχουν από μόνοι τους την τάση να υπερβάλλουν με τη διακόσμηση των ρούχων, αλλά και το ντεκόρ της επίδειξης. Αλλά η ουσία της μόδας είναι, ή τουλάχιστον είναι όταν το καταφέρνει, να δίνει δύναμη σε αυτούς που την φορούν.

Πηγή: www.nytimes.com

Στέλλα Χαμακιώτη